Düşündüren Sözler

Baba sabır kapısıdır, açmasını bilen için. Anne cennetin kapısıdır, girmesini bilen için. Kardeş dostluk aynasıdır, görmesini bilen için. Evlat yağmur suyudur, içmesini bilen için. Aile toplumun direğidir, yaşamasını bilen için.

Cahilliğin genel bir sınırı yoktur, çünkü cahiller her şeyi bildikleri iddia ederler. Bilgisiz kişi değil, bilmediği halde bildiğini söyleyen kişidir cahil. Öğrenmek değil, söylenti yaymak isterler.

Kötümser biri yalnızca yolu görür, iyimser biri yolun sonundaki ışığı görür, realist biri yolla birlikte hem ışığı hem de gelenleri görür. Nihilist birinin gördüğü şey umurunda değildir.

Dünyada dört tür insan bulunur; değişim fikrini ortaya atanlar, bu fikri uygulamak için zemin hazırlayanlar, değişimi uygulamayı başaranlar ve bütün olanları ilgisiz bir şekilde izleyenler. Hangisi olmak istediğinize karar vermelisiniz.

Seni sevmeyen insanlar olacaktır, onlara kesinlikle sabır göstermeyin. Çünkü bu durumlardan sabrın sonu selamet değil kıyamet olabilir. Fedakarlık yapmak isterken silik biri olabilir, sevmek ve sevilmek isterken karaktersiz olabilirsiniz.

Sahip olduğunuz fikirler amacı doğurur. Amaçlarınız zamanı geldiğinde birer eyleme dönüşür. Eylemleriniz ise alışmanızı sağlayacak tecrübeleri oluşturur. Tecrübelerin hepsi birleşerek karakterinizi ortaya çıkarır. Karakter ise kaderinizi çizmenize fayda sağlar.

Ne olursan ol; ilk önce kendin ol, kendinden emin ol. Başkasını taklit eden canlılar sadece asalaklardır. Kendini bile taklit etmemelisin. Kendin olabilmen için yaşamı anlayabilmen gerekir.

Vazgeçmeyi de bilmeli insan, vazgeçemeyerek mücadele etmeyi de. 'Kaybettiğin zaman vazgeçtiğin zamandır’ diyenlere çok kulak asmamalı, çünkü bazen vazgeçmediğin vakit kaybedecek olduğun şeylerin büyüklüğünü ve verdiği hasarı kaldıramayabilirsin.

Hayat küçücük parçalardan oluşan büyük bir mekandır. Küçük şeyleri birleştiremezseniz büyük resmi asla göremezsiniz. Bu yüzden küçük şeylerden mutlu olabilmeyi öğrenmelidir insan, büyük mutlulukları kendisine yakın edebilmek için.

Sevgide saflık, saygıda hoşgörü vardır. Yeri geldiği zaman susmak büyük bir erdemken, yersiz ve zamansız konuşmakta ukalalık vardır. Dost olmakta minnet, aşık olmakta asalet vardır.

Bir balığı ağaca tırmanamadığı için yadırgamak yanlıştır. Ya da bir kediyi uçamadığı için eleştirmek. Ama bu yanlışı kendi hayatımızda yapmaktan vazgeçmiyoruz. İnsanları yeteneklerine ve isteklerine uygun olmayan işlere yerleştirip mutlu olmalarını bekliyoruz.

Savaşı çıkaran zenginlerdir, bu savaşta savaşanlar ise fakirlerdir. Bu duruma isyan etmeyenlerin sadece zenginler olması gerekmiyor mu? Sessizliğin acı gürültüsünün fakir halkta bulunması tarihi bir çelişkidir.

Hayatı o kadar ciddiye alıyoruz ki… İşimizde ve evimizde ciddiyeti elden bırakmıyoruz. İçinden canlı olarak kurtulamayacağımız bir yaşamda bu kadar ciddiyet fazla değil mi?

Yüz yüze konuşularak bütün problemlerin çözülebileceği söylenir. Fakat bazı insanların o kadar fazla yüzü vardır ki, hangi yüze karşı konuşacağınızı şaşırabilirsiniz.

Kaş, göz, kan ve damar bütün herkeste bulunur. Önemli olan iyi niyet ve saflık değil midir? Herkes böyle düşünür, fakat bu özellikler hiç kimsede bulunmaz.